Ο τίτλος της παράστασης στην οποία πρωταγωνιστείτε στο θέατρο «Vault» είναι «Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει»...
Είναι ένα βιβλίο της Κλερ Καστιγιόν, το οποίο έχει γίνει ήδη best seller σε αρκετές χώρες. Εμπεριέχει μονολόγους, που είναι σαν μονόπρακτα και έχουν να κάνουν με τη σχέση μάνας-κόρης, όπου άλλοτε ο θύτης είναι η κόρη και το θύμα η μάνα και άλλοτε το αντίστροφο. Πολλές φορές ακούμε ιστορίες που λέμε ότι είναι ακραίες, αλλά μπορεί να συμβαίνουν στο διπλανό σπίτι. Είναι δύσκολη παράσταση, αλλά την αγαπά πολύ ο κόσμος. Έχω την αίσθηση ότι ταυτίζονται με την προσωπική τους ζωή. Παρουσιάζω δύο μονολόγους. Ο πρώτος αφορά μία γυναίκα που έχει μανιοκατάθλιψη και ο δεύτερος μία μάνα που εισπράττει βία από την κόρη της.
Αναφέρετε ότι ο ένας μονόλογος σχετίζεται με μία γυναίκα που έχει μανιοκατάθλιψη. Μιλώντας για τον καρκίνο τονίσατε ότι περάσατε κατάθλιψη.
Ναι, πέρασα κατάθλιψη πριν από τον καρκίνο. Εκ των υστέρων αντιλήφθηκα ότι ο οργανισμός σού δίνει κάποια σήματα.
Λένε ότι η κακή ψυχολογία που έχουμε σε δεδομένες στιγμές της ζωής επηρεάζει τον οργανισμό μας.
Συμφωνώ. Πολλές φορές η ψυχική κατάσταση, το ότι πιέζεσαι από πράγματα φέρνει και σωματική αρρώστια. Εγώ νομίζω ότι υπήρχε ο καρκίνος. Εκ των υστέρων, όταν άρχισα να διαβάζω, διαπίστωσα ότι σου αλλάζει την ιδιοσυγκρασία. Πιστεύω, λοιπόν, ότι δεν τον είχα αντιληφθεί. Αυτό μου επέφερε μία μορφή κατάθλιψης και, επειδή δεν μου αρέσει να παίρνω χάπια, το πάλευα από μόνη μου. Αυτό με έριξε, με βύθισε. Αγωνιζόμουν να το ξεπεράσω.
Πώς αντιληφθήκατε τον καρκίνο;
Με μία καθιερωμένη μαστογραφία.
Πώς νιώσατε;
Όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο, πήρα τις μαστογραφίες στα χέρια μου, πήγα σε μία γωνιά του νοσοκομείου και άρχισα να κλαίω. Χάθηκα. Δεν ήξερα πού βρισκόμουν, τι θα κάνω, τι με περίμενε. Ήταν πολύ βαρύ στο μυαλό μου να μου λένε: «Έχεις καρκίνο. Αύριο πρέπει να κάνεις μία χειρουργική βιοψία για να δούμε αν έχει επεκταθεί». Εκείνη τη στιγμή ήρθε μία γυναίκα δίπλα μου.Ήταν πάρα πολύ όμορφη. Μου είπε: «Γιατί κλαις;». Της απάντησα: «Από ευτυχία!». «Το εννοείς;», με ρώτησε. «Είσαι με τα καλά σου; Έχω καρκίνο», της απάντησα. Τότε μου έδειξε το στήθος της και μου είπε: «Κοίτα! Το έχω περάσει. Μην σε νοιάζει! Αν είναι χειρουργήσιμος, περνάει. Να το θυμάσαι». Μου έδωσε τόσο πολύ κουράγιο αυτή η γυναίκα και είπα: «Θα το παλέψω και θα το αντιμετωπίσω». Την περίοδο των χημειοθεραπειών και των ακτινοβολιών είχα δίπλα μου έναν πολύ καλό ογκολόγο. Μιλούσαμε! Τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα μιλάω ανοιχτά γι’ αυτό το θέμα, γιατί έστω και μία γυναίκα να μ’ ακούσει και να δει ότι δουλεύω, συνεχίζω τη ζωή μου κανονικά, το έχω ξεπεράσει και είμαι πολύ καλύτερα, ίσως τη βοηθήσω. Πολλές φορές η αρρώστια μπορεί να είναι ευλογία. Σου δίνει τέτοιο χαστούκι που σε κάνει να εκτιμάς τα πράγματα διαφορετικά. Στη διάρκεια των χημειοθεραπειών έλεγα ότι όταν τελειώσει αυτή η ιστορία θέλω να κοιτώ απλώς τη θάλασσα. Θα είμαι ευτυχισμένη μόνο μ’ αυτό. Έγινα πολύ πιο δυνατός άνθρωπος.
Πώς αντέδρασε ο Σπύρος Παπαδόπουλος όταν του το είπατε;
Έπαθε τεράστιο σοκ και μου συμπαραστάθηκε πάρα πολύ. Μου έδινε πολύ κουράγιο με τον τρόπο που το αντιμετώπιζε. Μου έλεγε: «Είσαι δυνατή! Ξέρω ότι μπορείς να το περάσεις. Θα πας παρακάτω». Με βοήθησε πολύ, όπως και ο γιος μου. Κάναμε πλάκα. Γελούσαμε πολύ. Φορούσα την περούκα, τον έπαιρνα από το σχολείο με το αυτοκίνητο και μου την τραβούσε. Αυτό για
μένα ήταν ψυχοθεραπευτικό.
Ουσιαστικά το αντιμετωπίζατε σαν να μην σημαίνει τίποτε.
Έτσι ακριβώς ήθελα να το περάσω.
Πηγή : yupiii.gr
