Τον παρακολουθώ εδώ και βδομάδες – όσο μπορεί, δηλαδή, κανείς να παρακολουθήσει αυτό το γαϊτανάκι των δηλώσεων, που είναι κάτι ανάμεσα σε άγριο χαβαλέ και σε νευρικό παραλήρημα κατά πάντων.
Στην αρχή, του ’φταιγε η Ηλιάδη («Δεν θα στενοχωρηθώ, αν πάθει κάτι πριν τον τελικό» «Δεν την ξέρω την κυρία, δεν ξέρω τα τραγούδια της»), μετά η Μαριώ («Δεν πρέπει να τραγουδάει ρεμπέτικα»), μετά ο Μαζωνάκης, («Δεν ξέρει να τραγουδάει»). Μετά τα 'βαλε με τον Κιάμο, τον Φοίβο («Βάζει το κομπιούτερ και γράφει πενήντα τραγούδια»), γκρίνιαξε με την Αγγελική και τη Θωμαή που ξέχασαν, λέει, να τον συγχαρούν, πρόγκηξε τον Λαζόπουλο γιατί ο ήχος στο «Τσαντίρι» δεν ήταν καλός και δυσφημίστηκαν οι Koza Mostra, έβρισε τους δημοσιογράφους που του επιτίθενται κι έναν ξέμπαρκο που υπαινίχτηκε πως πρέπει να κόψει το μουστάκι του και πλακώθηκε στα παράθυρα με τον Ζαφείρη Μελά («Είναι ένας βρωμόσκυλος και μισός»). Ποιος ακολουθεί μετά; Η Μέρκελ, ο Έλβις, ο Θεός, ξέρω 'γω, ο κόσμος όλος.
Θα μου πεις, τον ρωτάνε. Και αφού τον ρωτάνε, απαντάει. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί ο κ. Αγάθωνας Ιακωβίδης (που και ιστορία έχει και, απ’ ό,τι φαίνεται, αξιοσέβαστη μουσική παιδεία ), θεωρεί, πως κάθε φορά που στρέφεται πάνω του μια κάμερα, πρέπει να «σκάει» σαν χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Νομίζει πως ο θόρυβος του κάνει καλό; Τα 'χε μαζέψει τόσα χρόνια και τώρα ήρθε η ώρα του να τα πει; Είναι μάγκας και δεν μασάει τα λόγια του και τα ψευτο-κολπάκια της δημοσιότητας, όπου όλοι τα 'χουν δήθεν καλά με όλους, εκείνος τα καταπίνει για πρωινό; Το ωστικό κύμα της απότομης δημοσιότητας, είναι δυνατό και τον έχει κομματάκι παραζαλίσει; Ο ρεμπέτης κι εναλλακτικός είναι αλλιώς; Γεννήθηκε νευρικός; Άγνωστο.
Πιθανολογώ πως όλο αυτό το οne man show κάποιοι το βρίσκουν διασκεδαστικό. Χθες, για την ακρίβεια, άκουσα τον Γιώργο Τσαλίκη να φωνάζει «αμολήστε τον Αγάθωνα, αφήστε τον ελεύθερο θα περάσουμε καλά». Όχι ότι με ξάφνιασε. Το ξέρω από πρώτο χέρι, πως αυτού του είδους η τολμηρή ελευθεροστομία, που δεν υπακούει σε «κανονικότητες» της showbiz και θυμίζει «ξαμολημένους», απλούς ανθρώπους, «πουλάει». Γι’αυτό είναι θελκτική για τα media – ακριβώς όσο συμπαθητικό και χαρούμενο είναι κι ένα ψιψίνι που παίζει με το κουβάρι του, στη μέση του ξέφωτου με τις πεινασμένες τίγρεις. Παρακαλώ, όμως, μη γελιέστε κ. Ιακωβίδη, Στο μπαγλαμαδάκι σας, σας το ορκίζομαι, όταν πέσει ο κουρνιαχτός της Eurovision, αυτοί που σας ανοίγουν τώρα το volume στα μικρόφωνα και βαράνε τα τέλια, θα σας κάνουν πέρα σαν ένα γραφικό, ζοχαδιασμένο γέρο. Έτσι γίνεται, έτσι τελειώνει αυτό το έργο: στο τέλος, πάντα, κάποιος τρώγεται. Συνήθως, ο γάτος.
Πηγή : yupiii.gr
